Dictionary

[blaɪnd] adj., n., v.

adj. (-er, -est)

1. blind person ខ្វាក់.
2. blind obedience ទាំង​ងងឹត​ងងល់, ដែល​ឥត​ពិចារណា.
3. blind to reason មោហ៍​បាំង.

n.

1. window blind រនាំង.
2. duck blind សំណង់​សម្រាប់​ពួន​បរបាញ់​សត្វ.

vt.

1. blind him with acid ធ្វើ​ឲ្យ​ខ្វាក់.
2. blind him to the truth ធ្វើ​ឲ្យ​ស្រពិល​ភ្នែក (អ.ប.).

Word Family: blindly adv., blindness n.